| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 30 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
| 07 | 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 |
Yhm... Odmalować kolory w stu szećdziesięciu znakach esemesa? Phi! Potrafię!
Walczac z oporna materia liter, wtłaczajac zdania w ciasne ramy komunikatu podarowałam komus amarantowo - błękitny zawrót głowy... Ciekawe jak wyglada swiat ogladany przez tak nietypowe soczewki..
A cenna umiejętnosc laduje na liscie zdolnosci do notorycznego wykorzystywania.
I tak w duchu sobie myslę - ktos się chyba cieszy...
Gdybym potrafiła w pełni docenić to co mam, zamiast intensywnie uciekać myslami, do tego czego nie wolno mi mieć...
Gdybym... Byłoby łatwiej...
Sa dni, kiedy pozwalam sobie mysleć, że układ w którym funkcjonuję jest najważniejszym i najcenniejszym co udało mi się w życiu zbudować... Ale za chwilę łapię się na przekonaniu, że najwspanialszym dla mnie miejscem jest to, w którym mnie nie ma, a gdzie mogłabym być, gdybym tylko potrafiła nie być tam gdzie już jestem...
Skomplikowane? Naturalne? Niedojrzałe? No też tak myslę...
Jakaż nieprzewidywalna potrafi być cisza... Niekiedy to zaledwie brak słów, innym razem to aż milczenie... Taka Cisza to strach...
Czasem jest to przestrzen, w której istnieje wszystko, czego nie da się zamknac w słowach, jak porozumienie, gdzie słowa staja się zbędne... Taka Cisza to odwaga...
Ile jeszcze ma imion? Ile tajemnic? A jak niewiele z nich będzie dane mi poznać... Jest i taka chwila, kiedy patrzę i każda z dotykajacych mnie mysli smakuję i zamykam w sobie... Zachłannie i zazdrosnie strzegac przemilczane tajemnice...
Dzielić taka Ciszę nie odczuwajac lęku - tego własnie chciałabym się nauczyć... Przestać się bac tej chwili, kiedy milczenie rodzi obawę, że czegos już nie ma... Po przecież w milczeniu rodzi obawę, że czegos już nie ma... Bo przecież w milczeniu tak wiele się zaczyna, a w słowach tak wiele konczy...
W piątkowy wieczór do obozu, gdzie własnie stacjonował mój organizm, strzeżony przez odpornosc, zakradł się wróg. Podstępnie i bezszelestnie... Poczułam wtedy bardzo wyraznie, że zamieszkał i najwyraznieh będzie stacjonował w tym obozie przez dłuzszy czas. Trochę się szarpalismy, ale uległam... Zabrał mi moj ulubiony sposób postrzegania swiata. Piję kawę i nie czuję jej zapachu, zjadłam zapiekane jabłka z cynamonem i ani okruszka aromatu nie wkrada się w moje nozdrza... W nocy czuję, że zaczyna mnie podduszać... Wydaję mu walkę. Postanawiam - będę jak Lukrecja Borgia - bezlitosnie zniszczę wroga... Kiedy wróg przysypia podaję mu dwuchlorowodorek cetynizyny, dla niepoznaki zmieszany z laktoza, glukoza, skrobia, stearynianem magnezu, dwutlenkiem tytanu, hydroksypropylometyloceluloza (nagroda dla tego, kto przeczyta bez zajakniecia), glikolem polietylanowym...
Po trzech dniach regularnego podtruwania, wróg wyraznie osłabiony. Testuję jego siły pijac druga kawę. Gorzki aromat powoli przebija się przez postawione przez wroga straże... Trucicielka nie spocznie, póki się go nie pozbędzie. Całkowicie.
Kto mi poscieli to cholerne łóżko?!
Kto mnie rozbierze?!
Kto mnie umyje?!
Kto opowie bajkę na dobranoc?!
Kto ucałuje mnie czule?!
Nikt?!
Znowu wszystko sama mam robic?
38.5
Doctor, doctor
what is wrong with me?!