Archiwum maj 2003

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
28	29	30	01	02	03	04
05	06	07	08	09	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	31	01

Fizyczna bliskość i ciepło myśli - jak narkotyk... Przyjmowany w milczeniu, w oczekiwaniu, w zadziwieniu... Chce się tego więcej i więcej doświadczać... Chce się w tak budzić i zasypiać, zatapiając w ciemności nocy i chłonąc każdym milimetrem ciała... Nie wierząc, że jest to możliwe... Każdy zapewne zna takie chwile, kiedy jest tak dobrze, tak cudownie, i tak marzycielsko, że boimy się tę ulotność zdmuchnąć jednym oddechem, jednym ruchem, jednym zmrużeniem oczu lub przymknięciem powiek... A wtedy doświadcza się tego zastygnięcia w istocie naszej radości, niedowierzania, może i cudu... Kiedy coś wewnątrz drży w oczekiwaniu, w wierze, że już za chwilę... Tak naprawdę myśli dawno już wybiegły na spotkanie niespodziance, przejrzały tajemnicę, pozwalając zdecydować jak prędko zechcemy odpakować ten podarunek... Zaraz, za chwilę... Konfrontacja marzeń z rzeczywistością? i to niedowierzanie, że jednak rzeczywistość piękniejsza może być od snu... Rozpoczyna się trwanie...
Co wówczas? Próbować zamknąć w dłoniach magię chwili? Tak się nie da... Na szczęście... Bo dzięki temu możemy w życiu doświadczać wielu takich mgnień czasu, pozwalając sobie na żal, że choć wszystkie tak piękne, to jednak niepowtarzalne...

Prawda jak bardzo magiczny może być pocałunek...?

Dziś rano, będąc sama w domu zrobiłam to co uwielbiam... Maksymalnie głośno włączyłam muzykę, tak głośno, że drżała podłoga i położyłam się na dywanie aby poczuć wszelkie możliwe wibracje płynące z głośników... I poczułam Tangerine Dream „Tyger” razy kilka... Przy tym utworze zawsze coś pęka... Przy nim nie sposób skłamać, czy chociażby próbować zatrzeć prawdę... Sprawia, że potrafię się rozpłakać tym tłumionym i maksymalnie odsuwanym w głąb siebie płaczem... I nie są to tylko łzy, bo one stanowią zaledwie introdukcję do płaczu, który jest ostatecznym wycofaniem się z tłumienia w sobie pewnych emocji... On jest końcem... Ale każdy koniec jest przecież i początkiem czegoś nowego.
Najważniejsze, że pomogło... że to coś co w sobie boleśnie rozdrapałam teraz będzie zasychać... Już kojąco wsiąkają we mnie plumkające nuty Diany Krall...

A myśli mam ocieplone... i nawet miło otulone... Nic w tym dziwnego, mój ulubiony „Love Letters” wypełnia pokój i mnie także...
Wraca do mnie utracona energia... Smutek, który jakby nieuzasadniony wkradał się i coraz bardziej rozpędzał, roztrącając po drodze nieśmiało wychylające z bocznych uliczek myśli, powoli wyhamowuje... Wolałabym, żeby wyhamował z piskiem opon, ale... ale to dopiero gdy z telefonu rozlegnie się dźwięk „Vabanku”... A swoją drogą niezamierzenie ironicznie wyszło przypisanie tego dzwonka do tego numeru telefonu...

Podczas dopołudniowego seansu umykania w dźwięki przemknęły mi przez głowę takie myśli i słowa... A gdyby je tak na bloga przelać? Kusi, kusi, kusi... Ale za bardzo się boję... W myślach się już ułożyło, więc i na słowa przyjdzie kolej, tak aby nie napisać ani za dużo ani za mało... Nawet nie przypuszczałam, że tkwi we mnie taki okrutny cenzor;)

Nieliczni ludzie znają moje marzenia... Może dlatego, że kiedy się nimi dzielę oczekuję akceptacji, szacunku i zrozumienia, a nie ich analizowania. Kiedyś usłyszałam: „Musisz się zdecydować, jakoś to ugładzić, bo twoje marzenia przeczą sobie nawzajem”. Muszę? co najwyżej mogę, ale nawet nie wiem czy chcę... Coś we mnie buntuje się przeciw racjonalizmowi i uporządkowaniu, a coraz bardziej skłania się ku zamotaniu... Przecież to marzenia, a nie plany, więc w ich treść może być wpisane jakieś narwanie i niewiarygodność. Marzenia, ich oswajanie, dążenie do ich realizacji, szereg pragnień - to treść życia, ale nie jest powiedziane, że szczęśliwsza będę dostając wszystko tu i teraz. A poza tym, ja od zawsze cierpiałam na niedobór zdrowego rozsądku... Nie cierpię racjonalnych decyzji, które w powszechnej opinii porządkują życie... Niezdrowe to, ale lubię niejednoznaczne sytuacje, lubię kiedy wszystko ma dwie strony, albo i więcej, kiedy jest wielowymiarowe, bogate, aż do przesady... I czasami łamię konwencję mojej grzecznej codzienności, chociaż w czasie największych burz ona jest najbezpieczniejszym azylem, i nie uciekam przed nią... I ulegam własnej narowistej i niesfornej woli... To nic, że ta wola znajduje się zazwyczaj w opozycji do zdrowego rozsądku, to tylko kwestia odpowiedniej motywacji... A ta bywa zaskakująco prosta: jeśli przekonam się, że warto czegoś doświadczyć, coś przeżyć, coś zgubić, znaleźć - to znajdę na to argumenty choćby najbardziej niewiarygodne. A zdrowy rozsądek? no cóż, może mnie pocałować prosto w piegowaty nos...

I tak powszechnie wiadomo, że więcej mam szczęścia niż rozumu...

Ile osób to już tłum... Wchodzę do bardzo zatłoczonego pomieszczenia, na małej przestrzeni około 400 osób, a ja mam zamknięte oczy... Nie widzę twarzy, nie słyszę słów... Po prostu czuję... Znowu czuję... Na ślepo wybieram kogoś z tłumu... 10 długich sekund utwierdza mnie w przekonaniu, że to właśnie ktoś kogo szukałam... Otwieram oczy, poddaję się słowom... Tak, jest nadal we mnie to zdziwienie, i topniejąca wiara w Przypadek... A może gdyby wiara w Przypadek rosła zamiast topnieć byłoby mi łatwiej... Gdybym potrafiła przekonać samą siebie, że tak... to Przypadek, Intuicja, Szósty Zmysł, cokolwiek z tych niewytłumaczalnych a przecież dziejących się zjawisk. Ale na wiarę w Przypadek jest już za późno...
Dlaczego? Mój ukochany cytat Picassa: „Ja nie szukam, ja znajduję”... I znajduję uparcie, na nowo, każdego dnia, z pierwszym promieniem słońca, lub pierwszą kroplą deszczu, które osiadają na szybie i wyznaczają zaledwie pogodę... Znajduję... W sobie...
Nazwałam to... Wciąż niedowierzam, choć już nie wątpię... I nic już nie mogę...
Nawet spać... Chociaż próbowałam. Ale od nocy można chcieć uciec, gdy jest naszym wrogiem. A noc akurat jest moim przyjacielem... jakże to banalnie brzmi... A ja nie chcę wpuszczać snu pod powieki... Patrzę w okno... W chłodnej tafli szyby, która odgradza mnie od mroku widzę swoje odbicie... Pół twarzy oświetlone zimnym światłem monitora i ciepłym blaskiem waniliowej świecy... Rozchylone usta, szeroko otwarte oczy, lekko uniesione brwi... wilgotny ślad łzy spływającej po policzku i tonącej w miękkości oliwkowego polaru... Taką siebie widzę... Lekko unoszę kąciki ust... Blask na twarzy – tak naturalny, kiedy pojawiają się moje ukochane puchate koty myśli... Myśli, które rozświetlają od wewnątrz... przecież nie tylko ja to widzę... „Piękniejesz z tymi myślami, z tymi słowami”... Zadziwiam się znowu kiedy myślę, jak niewiele potrzeba abym poczuła się piękna...
Wraca do mnie ten cytat...
„Zatrzymaj mnie
Jeszcze pora
Jeszcze jest dzisiaj
-nie wczoraj
Zatrzymaj mnie
Jeszcze pora
Przeczuj, że cały mój chłód grą
Jest jeszcze dzisiaj – nie wczoraj
I może będzie jutro”
Niech już będzie to jutro... Jakiekolwiek by nie było... Bo mam świadomość, że własne dzisiaj chyba jednak przespałam...
Tak... ja też nie potrafię tego żałować... A te dwie kolejne co to płyną...? Właśnie to nie smutek, żal czy przykrość... to po prostu świadomość, że na moje nazwanie odważyłam się za późno...
Uciekający pociąg...? Tak, widziałam kilka dusz stojących na pustoszejącym peronie, i oswajających myśl, że to jedno maleńkie zdarzenie, które zatrzymało ich w drodze, ono jedno było przyczyną tego spóźnienia... Będzie następny pociąg...? Może kiedyś... Ale w tamtym odjechały bagaże... Żyję... I uśmiecham się przez łzy. Wiem, jestem niepoprawna... Dobrze wiesz i ja to wiem, że...

Siły… uzbroiłam się na dziś w cały ich zapas, nie wiem , czy nie wyczerpałam limitu… Najwyżej osłabnę, choć gdzieś we mnie zaczęło funkcjonować przekonanie, że wiem, ja na powrót przywrócić energię, aby pozytywnie zakończyć kolejny dzień… Ten powoli mija… im bliżej ranka, tym więcej myśli… Tych, których nie lubię…

Czasami mam wrażenie, jakbym oglądała własne życie niczym film… Siedzę niespokojnie, zniecierpliwione palce bębnią o krawędź fotela… Główna bohaterka – fatalnie obsadzona, fatalnie… Chociaż to może nie wina reżyserów ale scenarzysty… Kto jest autorem scenariusza, cóż za banał… I w dodatku miejscami bezlitośnie ociera się o kicz. Patrzę szeroko otartymi oczami, zdziwiona… Mam ochotę krzyczeć: ”dziewczyno nie bądź taka beznadziejna, rób coś, działaj…”

Stoję z boku, a nawet nie chce mi się tego oceniać… Jest mi niewygodnie, czasami czuję się jakbym chodziła w przyciasnych butach. Ale najbardziej marzy mi się zrzucić je i ruszyć w dziki, niczym nie skrępowany pęd po łące pełnej koniczyny…Nie zważając na nic…

Powoli łapię się, że moje marzenia są coraz bardziej banalne, że coraz bardziej obniżam pułap życiowych oczekiwań, tych dotyczących mnie, moich uczuć, emocji i myśli… Czy jeśli będę chciała, zaledwie jeść i spać w wygodnym łóżku, stanę się szczęśliwsza??? Czy ja naprawdę chcę tak wiele?

Czy ktoś wie, jak szybko i bezboleśnie zrezygnować z siebie???

…

besia

Kalendarz

Strony

Archiwum

Archiwum maj 2003

... INTROWERSJA ...

... KUSI ...

...WIECEJ ...

... UCIEKAJACY POCIAG ...

FILM?!?!?!??

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
28	29	30	01	02	03	04
05	06	07	08	09	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	31	01

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
28	29	30	01	02	03	04
05	06	07	08	09	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	31	01

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
28	29	30	01	02	03	04
05	06	07	08	09	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	31	01